Kiedy rejestrujemy się w pracy, zgadzamy się na wymianę naszego czasu i umiejętności na wynagrodzenie; nie zgadzamy się na wymianę naszego zdrowia lub bezpieczeństwa. Ustawa o odszkodowaniach pracowniczych stanu Illinois została uchwalona w celu stworzenia usprawnionego systemu umożliwiającego poszkodowanym pracownikom otrzymywanie świadczeń, do których są uprawnieni. Każdy pracodawca jest zobowiązany do wykupienia ubezpieczenia Workers' Compensation, a świadczenia dla poszkodowanych pracowników są wypłacane przez firmę ubezpieczeniową. Jeśli pracodawca nie posiada wymaganego ubezpieczenia, państwo tworzy fundusz świadczeń dla poszkodowanych pracowników. Pomagamy naszym klientom uzyskać należne im świadczenia, leczenie, którego potrzebują i walczymy z każdym, kto stanie na drodze naszych klientów do sprawiedliwości. Naszymi klientami są pracownicy biurowi, kierowcy ciężarówek, pracownicy budowlani, producenci, mechanicy, konserwatorzy, dozorcy, pracownicy tymczasowi i inni.

Trzy główne korzyści dla rannych pracowników:

1. Tymczasowa całkowita niezdolność do pracy lub tymczasowa częściowa niezdolność do pracy (TTD/TPD)

Tymczasowa całkowita niezdolność do pracy (TTD) to odszkodowanie za czas, w którym pracownik jest niezdolny do pracy w wyniku odniesionych obrażeń. TTD oblicza się na poziomie 2/3 średniego tygodniowego wynagrodzenia pracownika (AWW). TTD nie jest wypłacane za pierwsze 3 utracone dni robocze, chyba że pracownik opuścił 14 lub więcej dni kalendarzowych z powodu urazu. Czas zwolnienia z pracy z powodu urazu musi być zgodny z zaświadczeniem lekarskim. Tymczasowa częściowa niezdolność do pracy (TPD) to rekompensata za czas, w którym pracownik jest ograniczony do lekkich obowiązków i zarabia mniej, niż zarabiałby na pracy (zawodach) sprzed urazu. TPD jest wypłacane do czasu powrotu pracownika do swojej zwykłej pracy lub do osiągnięcia przez niego maksymalnej poprawy stanu zdrowia. TPD oblicza się na 2/3 różnicy między średnią kwotą, jaką pracownik byłby w stanie zarobić na pracy przed wypadkiem a kwotą brutto, którą zarabia na lekkiej pracy.

2. Rachunki medyczne

Pracodawca jest zobowiązany zapłacić za wszelką opiekę medyczną, która jest rozsądnie konieczna do wyleczenia lub uwolnienia pracownika od skutków urazu. Może to obejmować pierwszą pomoc, opiekę w nagłych wypadkach, wizyty u lekarza, opiekę szpitalną, chirurgię, fizjoterapię, leczenie chiropraktyczne, farmaceutyki, urządzenia protetyczne i przepisany sprzęt medyczny. Pracodawcy zazwyczaj płacą rachunki medyczne bezpośrednio, a poszkodowany pracownik nie będzie musiał płacić żadnych współpłatności ani odliczeń. Pracodawca może zakwestionować leczenie, zażądać niezależnej oceny medycznej, poprosić pielęgniarkę kierownika przypadku o udział w wizytach lekarskich, przeprowadzić przegląd wykorzystania i użyć innych środków w celu zakwestionowania odpowiedzialności za rachunki medyczne. Poszkodowany pracownik może wybrać własnego lekarza, ale jest ograniczony tylko do jednego lekarza. Pracownik może jednak zgłosić się do dowolnego lekarza, do którego skierował go wybrany przez niego lekarz oraz do dowolnego lekarza skierowanego w ramach tego łańcucha lekarzy. Pracownik nie może widywać się z kolejnym „łańcuszkiem” lekarzy bez zgody pracodawcy.

3. Trwałość

Istnieją cztery różne sposoby rekompensaty poszkodowanemu pracownikowi za trwałe skutki jego obrażeń: harmonogram, brak harmonogramu, różnica w utracie wynagrodzenia i zniekształcenie. Rekompensata za urazy przewidziane w harmonogramie jest wypłacana zgodnie z harmonogramem określonym w Ustawie o odszkodowaniach pracowniczych stanu Illinois (patrz poniżej) i jest obliczana na podstawie części ciała, która uległa urazowi, ciężkości urazu oraz średniego tygodniowego wynagrodzenia poszkodowanego pracownika. Urazy nieprzewidziane w harmonogramie są również określane jako „osoba jako całość” lub „człowiek jako całość”, a pracownik może odzyskać do 60% z 500 tygodni swojego średniego tygodniowego wynagrodzenia. Różnicę w wynagrodzeniu można odzyskać, gdy obrażenia pracownika uniemożliwiają mu powrót do tej samej pracy, co powoduje, że pracownik zarabia mniej pieniędzy niż przed wypadkiem przy pracy. Odzyskanie różnicy w wynagrodzeniu wynosi dwie trzecie (2/3) różnicy między średnim tygodniowym wynagrodzeniem pracownika a wynagrodzeniem powypadkowym pracownika. Oszpecenie to odszkodowanie za oszpecające obrażenia głowy, twarzy, szyi, klatki piersiowej (powyżej pach), ramienia, dłoni lub nogi (poniżej kolana). Poszkodowany pracownik byłby uprawniony do maksymalnie 162 tygodni 60% średniego tygodniowego wynagrodzenia pracownika.